Modernitenin hastalıklarından biri de akademinin mutlak çekingenliği ve korkaklığıdır. En son ne zaman düzgün bir inceleme, polemik veya özür yazıldı? Eski güzel günlerde, İnsan Anlayışı Üzerine Bir Deneme'de insan anlayışının geniş kavramı üzerine size ders vermeye hazır Locke gibi insanlar vardı. Rousseau, Eşitsizliğin Kökenleri Üzerine Söylev'de eşitsizliğin kökenlerini sizinle tartışmaya hazırdı. Marx, kelimenin tam anlamıyla sermaye konusu hakkında bildiği her şeyi size anlatmaya hazırdı. Adam kitabına düpedüz Das Kapital adını vermiş. Bugün kim böyle bir şekilde kitabına isim vermeye cesaret eder ki? Modernitenin Piketty'si, Yirmi Birinci Yüzyılda Sermaye'yi yaptı. Modernlerin gitmeye istekli olduğu kadar cesur ve uzak bir nokta da budur. Yanlış olsa bile, Marx kadar cesur olmasa da en azından bir nebze cesurdu. Schmitt, Siyasi İlahiyat'ta tüm siyasetin neden doğası gereği teolojik olduğunu size öğretmek istiyor. Benim adamım Bastiat kitabına Kanun adını vermiş. Bugün birinin doğrudan Tıp veya Siyaset veya Yaşam adında bir kitap yazdığını hayal edebiliyor musunuz? İmkansız. Nietzsche'ye Ecce Homo veya Nietzche Contra Wagner ile bakın. Sadece Zizek'in bugün Zizek Contra Kanye adında bir kitap yazdığını hayal edin. Gösterişli. Ve bugün otobiyografisine İşte İnsan adını veren herkes alay konusu olurdu. Schopenhauer Kadınlar Üzerine yazdı. Bugün böyle bir şeyin veya bu başlıkla yazılması, yayınlanması bir yana, akla bile gelmez. Kimse cesaret edemiyor. Kant, Salt Aklın Eleştirisi'ni yazdı. Adam aklın başarısızlıkları hakkında sizi eğitmeye hazır. Heidegger'in Varlık ve Zaman'ı vardı. Bu adam size varlık ve zaman hakkında bir şeyler anlatacak... varlık... ve... zaman. Büyük anlatıların artık yazılmadığı medeniyetimize ne oldu? İnsan bilgisi o kadar mı genişledi ki, hiç kimse kitabının başlığında tüm bir konuyu iddia etmekten rahat hissetmiyor? İş bölümü, tüm alanların çok yönlü anlaşılmasını engelleyecek kadar ileri mi gitti? Belki ama daha fazlası var. Thiel, modern zamanlarda çok yönlü bilginlerin yaygınlığının kesin düşüşüne dikkat çekiyor. Benim şüphem, egalitaryanizmin büyük maliyetlerinden birinin, herkesten bir tür aptal dahi olması beklenmesidir. Sanatçı matematikte kötü olmalı. Matematikçi ayakkabılarını bağlayamamalı veya iyi giyinememeli. Mühendis insanlarla konuşamaz ve satış elemanı transistörün ne olduğunu bilmez. Çok yönlü bir bilgin olmak, başkalarının hassasiyetlerini incitmektir. Egalitaryanizm çağında, birçok konuda harika olan biri, hakim kumbaya ideolojisine abone olanlara karşı narsistik bir yaralanmayı tetikler. Ve böylece insanlar kendi şeritlerinde kalmaya zorlanıyor ve kimse bir Rönesans insanı olmaya cesaret edemiyor. Aristokrasinin kokusu bile egaliteryanların dehşet içinde geri çekilmesine neden oluyor. Bugün uzun bir gelincik olmaya cesaret eden çok az kişi var, aksi takdirde harmanlanırlar. Uyum için büyüklükten vazgeçildi.